මේ ටිකිරි, 70 හැවිරිදි රෝගී කාන්තාවකි. ඇය මේ වසරේ ශ්‍රී ලංකාවේ පෙරහැර උත්සවයට සේවය කළ යුතු අලි 60 දෙනාගෙන් කෙනෙකි. ගිනිකෙළි සහ දුමාරය මධ්‍යයේ ටිකිරි සෑම රාත්‍රියකම පාන්දර පෙළට එක්වෙයි. ඇය සෑම රාත්‍රියකම කිලෝමීටර් ගණනාවක් ඇවිදින අතර එමඟින් උත්සවය අතරතුර මිනිසුන්ට ආශීර්වාද ලැබෙනු ඇත. ඇයගේ ඇඳුම නිසා ඇගේ අස්ථි ශරීරය හෝ ඇගේ දුර්වල තත්වය කිසිවෙකු දකින්නේ නැත. ඇගේ වෙස්මුහුණ අලංකාර කරන දීප්තිමත් විදුලි පහන් වලින් තුවාල වූ ඇගේ ඇස්වල කඳුළු කිසිවෙකු දකින්නේ නැත, ඇය ඇවිදින විට ඇගේ කකුල් කෙටි විලංගු ඇති බැවින් ඇයට පියවර තැබීමට අපහසු බව කිසිවෙකු දකින්නේ නැත.
උත්සවයක් සඳහා, එම විශ්වාසය වෙනත් කෙනෙකුට බාධාවක් හෝ හානියක් නොකරන තාක් කල් සියල්ලන්ට විශ්වාස කිරීමට අයිතියක් ඇත. අප වෙනත් ජීවිත දුක් විඳීමට සලස්වන්නේ නම් මෙය ආශීර්වාදයක් හෝ ශුද්ධ දෙයක් ලෙස හැඳින්විය හැක්කේ කෙසේද?
අද ලෝක අලි දිනයයි. මෙම රූපය පිළිගත හැකි යැයි අප තවමත් සිතන්නේ නම් අපට අලියාට සාමකාමී ලෝකයක් ගෙන ඒමට නොහැකිය.
ආදරය කිරීම, හානියක් නොකිරීම, කරුණාව හා දයානුකම්පාව යන මාවතක් අනුගමනය කිරීම, මෙය බුදුන්ගේ මාර්ගයයි. එය අනුගමනය කිරීමට කාලයයි.
